death... our destiny?!?

Sa pagkakataong ito… nais kong mag-share patungkol sa kamatayan… dahil na rin siguro almost half of the world ay nagse-selebreyt ng all souls/saints day… why? dahil ayon sa aking pagkakatanda noong elementary grade pa lang ako sa aming religion subject na sa mga panahong ito raw bumababa ang mga kaluluwa mula sa purgatoryo ng mga namayapa na… at kaya tayo nagtitirik ng mga kandila sa mga pumanaw na ay bilang pagbibigay ilaw na tatanglaw sa kanilang daraanan habang naglalakbay patungo sa langit… kaya na rin may bulaklak tayong dinadala ay bumibisita nga sila sa kanilang mga puntod… ayon sa aming guro na sa aming payak na kaisipan… wala kaming powers na makapagtanong… in short sa isip ng bata kung ano ang ipinasok mo… iyon ang tatandaan nila… kaya ang lahat po ay paka-ingat sa mga kaalamang ating ipinapasok sa kaunawaan ng isang musmos o bata pa lamang! Ayon nga sa isang talata sa banal na aklat, ang guro… doble ang parusang tatanggapin sa bawat mali niyang itinuro.

…nang magkaroon ako ng pagkakataong basahin ang nilalaman ng bibliya at maunawaan at patuloy na inuunawa ang bawat salita, talata at kabanata nito… ay natutunan kong wala namang itinuturo o nabanggit man lamang patungkol sa purgatoryo… pati na ang kandila para tanglaw sa kanilang paglalakbay… kaya nasa atin na rin kung tayo ay susunod sa tradisyon na ating nakagisnan… tama man o mali. Dahil kung ako ang tatanungin, sa hirap ng buhay ngayon… sa mahal ng kandila at bulaklak sa mga panahong ito… maari na itong gamitin pambili ng mga pagkain ng mga naghihikahos… dahil talaga namang di na makikita o mararamdaman ng mga namayapa nating mga mahal sa buhay kung ano man ang gawin natin para sa kanila… kaya habang buhay pa ang mga mahal natin sa buhay…ipakita natin ang ating pagmamahal at concern sa kanila habang pwede pa nilang i-appreciate ang mga ginagawa natin… hindi kung wala na doon natin itotodo ang pagbili ng mamahaling lalagyan nila na matutunaw lamang sa loob ng libingan… ang nais ko lamang ipabatid ay… pwede nating alalahanin ang mga namayapa nating mga loved ones… sa pamamagitan ng pagtupad o pagsunod sa mga magagandang bagay na itinuro nila sa atin… ang sa akin lamang ay pagpapabatid at hindi ko naman sinasalansang ang mga nakagisnan natin.

…kapag napag-uusapan ang mga namayapa… ang unang una nating maririnig ay… wala na, sabay turo sa langit at nandon na raw ang namayapang mahal sa buhay o kakilala… na kay Lord na… isipin natin kahit sinong masamang tao kapag namatay ang sasabihin ng pamilya nya… napakabait nya… kasama na sya ni Lord sa langit… kung ating lubos na uunawain na kahit gaano kasama ng isang tao pag namatay pala nasa langit at kasama na ni Lord.

…para di tayo malihis ng kaunawaan ay pagdamutan ninyo ang munting kaalamang ito, ang isang tao/nilalang ay binubuo ng tatlong mahahalagang components… body, soul & spirit. Ang body… heto iyong kumakatawan sa ating laman (flesh) na sabi ng bibliya ay babalik sa alabok dahil don ito nagmula. Ang spirit… heto iyong nagbibigay sa atin ng buhay (breath of life) gaya ng mababasa natin during the creation sa aklat ng Genesis… ng hiningahan ng Diyos ang ipinorma nyang putik… nagkaroon ng buhay… ito ang bumabalik sa Diyos kapag tayo ay namatay na… iyong spirit at hindi ang tao mismo and ang last iyong soul… heto ang kumakatawan sa ating katauhan, pag uugali… kung sino tayo nong nabubuhay pa… kung masungit ka, iyakin ka, reklamador ka… iyong ating sariling pagkakakilanlan… iyan ang soul na hindi pa pwedeng pumunta sa langit dahil di pa tapos ang bahagi natin sa mundo… ito ang huhusgahan sa araw ng paghuhukom (judgment).

…ang sabi ng bibliya sa Ecclesiastes 7:2 …death is the destiny of every man at sa Hebrews 9:27 …it is appointed unto man to die once and judgment right after.

…in short kapag namatay na ang isang tao, there is no way na matulungan ng ating mga itinitirik na kandila ang kanilang mga kaluluwa… (isipin na lamang po natin… ang pag-gawa pala ng kasalanan ng isang buhay… pag namatay, pagsisindi lang ng kandila ang katapat… para namang unfair po kung magkagayon).

…salamat po at nawa‎’y mayron po kayong napulot na kaalaman.

shoukran jazilan!

mga salitang nais kong iparating sa lahat ng aking mga frends and ka-addique!

sa pagiging mga tunay na kaibigan… kasama at kaagapay sa oras ng kagalakan at tampuhan, mga taong mula sa iba’t ibang rehiyon ng ‘Pinas… mayroong mga kani-kaniyang kakanyahan, kagalingan, kabaitan at kapintasan… subalit kapag nag-sama sama… higit pa ang isang tunay na magkakapamilya (pero higit na bagay ang magkakapuso… ano mang kulay buhay)… sadyang ako’y napaliligaya ninyo sa bawat oras na tayo ay magkakasama… sa opisina, umaatikabong chat… di bale ng walang ma-trabaho basta hindi lang maputol ang kwentuhan… pag labas ng work… kainang walang katapusan… kahit san man makarating at kahit madaling araw na maka-uwi ng bahay at may pasok pa kinabukasan (qanbar)… at kapag mga nananahimik na sa kani-kaniyang lungga… para lang di maputol ang kamustahan… chat sa sms naman ang pinagkaka-abalahan!… sa oras ng shopping kahit na umuwing wala ni isang kusing… basta’t magkakasama… hagalpakan, kasiyahan at kantyawan… walang katapusan…!

subali’t anu’t ano pa man… higit na ako’y napaligaya ninyo sa pamamagitan ng pagdalo ninyo noong nakaraang huwebes… tayo’y muling nagkasalu-salo… sadya’ng kay palad ko… dahil kayo ang nagpapatingkad ng aking kakenkoyan… daghang salamat po sa inyong lahat…

Ariel
(maraming salamat! po sa araw-araw ng padala mo ng dyaryo at sa pakiki-isa mo sa buong grupo)

Bienvenido
(agyamanak! poh sa iyong pagiging makulit subalit kwela at malimit kabatuhan ko ng mga joke)

Bong
(daghang thanks! po sa madalas na pagluluto mo ng bopis at kung anu-ano pah)

Edgardo
(shoukran! sa pagiging socialite mo dahil nahahawa kami kahit kami ay mga dukha at hampaslupa lamang… like na layk ko rin iyong frame na ikaw ang nagpasimula… subalit isiniwalat mo kay Chris na medyo hurt dahil di daw sya ni-invite ng gang [term na ginamit nya])

Irwin
(merci! sa pagiging tahimik mo madalas subalit bigla na lang magpapabunghalit sa grupo ng walang ka-abog abog)

James
(gracias! sa maraming cake at fud na pinaghihirapan mong lutuin maipakain lamang sa aming mga piranhang gutom lalo na tuwing ramadan… tenks din po don sa gift mo at sa wrapper na itinago ko at nag-iisip na ilagay sa frame).

Ricky
(shukriah! sa pagiging laging nandyan at sa pagmamaneho kahit wala kang pasok hehe hehehe hehehehe at sa tula nga ng isang mayaman… sa pagiging mabait)

Rodante
(danke! sa mga oras at panahon ginugol mo sa aming mga aliping saguiguilid na kung minsan at namamahay… sa kabaitan mo na kahit isa kang dugong bughaw… pilit mong ibinababa ang sarili mo sa pakikisalamuha sa amin!... lalo na don sa tula… na naaliw ako at namangha).

Rommel
(obrigado! na tinalo mo si Irwin sa pagiging tahimik kahit na sumasabog na ang bubungan ng kinatatayuan ng grupo sa sobrang ingay at gulo… buhangin pa lang yata ang tasnee magkakasama na tayo eheheh ehehehh)

Vayren
(toa chie! sa pagiging puno ng mga citrus gang hehe eheheh eheheheheh! joke)


Neil at Leonardo
(kamsahamnida! kahit nasa bakasyon pa kayo nong thursday…)

Orlee at Roy
(domo arigato! bagamat di namin kayo naka bonding nong huwebes…)

God Bless you all mga kabayan… kaibigan… ka-addique… ka-tasnee (todo na toh!)

Nawa’y patuloy pang umusbong ang higit pang pakikipag-kaibigan ng bawat isa… pagmamahal at pang-unawang higit pa sa mag-kakapatid… pag-kakaisa kahit sa gitna ng sigalot at di pagkaka-unawaan… patuloy kong hiling ang higit nating bukluran bilang mga nilalang na bagama’t iba-iba… nagkakasundo, nagkaka-unawaan at nag-dadamayan!

araw ng pagsilang!

sa ating mga pinoy… ikalawa na siguro sa ating mga pipiliin ang pagdiriwang ng kaarawan kapag okasyon ang pinag-usapan... syempre una ang pasko at bagong taon!

sadyang kay bilis ng paglipas ng panahon… parang kelan lang kinakalong-kalong pa tayo ng ating mga magulang… tinuturuang maglakad… ipinaghahain ng pagkain… ipinipili ng mga damit na ating isusuot… hmmmmmmmmmmmmm tapos ngayon... halos tatlong dekada na ang parang bulang bigla na lamang naglaho… sadyang napakasayang alalahanin ang nakaraan… di maiwasang maikumpara ang ating simpleng buhay noon sa mas higit na komplikadong kasalukuyan… ako pala ay magdiriwang na ng aking ika-tatlumpu’t walong kaarawan sa susunod na biyernes (oktubre 17, 2008)…!

sa edad kong ito… hindi pa ako nakapagdiwang ng kaarawan ko na masasabi kong napaka grabe… sa kadahilanang payak lamang ang aming pamumuhay sapat na ang ako ay minsang ma-ipagluto ni nanay puring ng pansit o di kaya ay ispageti, minsan na rin akong nabilhan ng simpleng keyk at maibili ng kuya ko ng ays krim nong ako’y musmos pa lamang… bagong damit tuwing kaarawan, sapat na yaon!

kaya ang adhikain ko naman sa ngayon… ako ang malimit mag-sponsor ng mga magagarbong selebrasyon ng kaarawan ng halos lahat kong pamangkin… ayaw kong lumaki din sila na alalahaning ni hindi sila nakapagdiwang ng malaking salu-salo para sa kanilang kaarawan…! higit syempreng ispesyal kapag si nanay puring na ang may birthday!

kunwari tanungin ako ni rodante… kelan ang birthday mong pinaka hindi malilimutan?

heto po ang aking itutugon…! 17 October (syempre) taong 1986. bakit? heto kasi ang pinaka birthday kong nakatatak sa aking isipan… dumurog ng aking puso… dahil napatunayan kong marami akong kaibigang nagmamahal sa akin! hindi kasi ako pala-barkadang estudyante… subalit merong mga mangilan ngilan at piling klasmeyt na itinuturing kong mga kaibigan ko… 1986, senior na po ng aming high school… syempre istudyante bagamat may pera sapat lamang para sa snack at pamasahe kung may matira man (pang libre kay crush… pang bili ng kulay pink na sulatan ng lab letter o dili kaya greeting card) o madalas ilalaan mo na iyon para sa pamasahe kinabukasan!

17 October 1986… umaga tahimik lamang ako at di ipinapaalam na birthday ko. Pagkatapos kong kumain ng lunch… konting kwentu-kwentuhan ng klasmeyt… punta na sa aming room para sa pratical arts at elective (di sa pagmamayabang medyo campus figure po me ng mga panahong iyon… kaya during the class officer election, parati pong kasama ang aking name) at kilala ng halos lahat ng mga guro! ang hindi ko po alam... cancelled po ang aming klase the whole afternoon… at lingid din po sa aking kaalaman… nag-koleksyon ang buong klase para ibili ako ng cake & ice cream and sopdrinks… pagbukas ng aming room… iyong aming dalawang malalaking pisara don nakasulat ang kanilang birthday greetings sa akin… nagkaroon ng kaunting programa… nagsalita ang isa sa pinaka mataas na guro ng aming high school at ang sabi nya sa akin… akala mo hindi namin alam… love ka namin 'kala mo bah! touched po ako ng sobrang-sobra… kaya talagang di ko iyon makalilimutan!

isa po ang pangyayaring iyon… para pangatawan ko pong maging isang mabait na nilalang!

kaya sa pagkakataong ito… nais kong batiin ang aking sarili ng isang mapagpalang kaarawan! at nais kong patuloy na magpasalamat sa ating Panginoong Diyos sa patuloy nyang paggabay sa akin… patuloy na pag-bibigay ng liwanag sa aking daraaanan… sa aking pamilyang patuloy na nagmamahal… sa aking mga kapatiran… sa aking mga kaibigan… syempre… ispesyal, sa aking mga KAADIK!

i am me... ikalawang yugto!

ako ay isang napaka simpleng tao madaling ma-amaze sa mga simpleng bagay… madaling mapa wow! isang nilalang na nagkakaroon ng higit na saya kapag nakatutulong sa aking mga mahal sa buhay… sa kaibigan… sa kapwa! madaling mapukaw ang damdamin at hinding hindi maka-hindi sa mga nangangailangan… di lamang sa peso or riyales… syempre mas medyo malalim pa don! iyong mga bagay na di kayang bilihin ng pera bah!

subalit ewan ko ba naman… ako din ang taong malimit mapagkamalang suplado at serious type baga… kahit na noong ako’y nag-aaral pa lamang… subalit sa sandaling makapalagayang loob, ako ang klase ng taong di mo mapipigilan ang kagalakan… hagalpak kung tumawa hindi ko ibig ang tawang pa-demure… tawa is tawa… regardless of the matter kapag tawanan hagalpak kahit magiba pa ang gusaling inyong kinaroroonan…! di ko rin feel ang mga taong mapagpanggap… lalo na yaong mga social climber… kung mahirap ka di mahirap ka at kung mayaman ka di mayaman… di issue sa akin yaon… ako aaminin kong mahirap lang ako (kahit madalas kaysa minsan na laging napagkakamalang mayaman hehehe) at di kasalanan kailanman ang maging mahirap atleast kahit papaano talagang nagbubunga ang katiyagaan at kasipagan at kung mahirap ka di ka dapat manatiling mahirap… at kung mayaman ka man di mo na kailangang sabihing mayaman ka… dahil walang lehitimong mayaman na umaming siya ay mayaman…! di mo na dapat ipangalandakan na ang kutis mo ay pangmayaman… kahit di ka magsalita… makikita at makikita ang ebidensya! (tanong ko lang din… ano ba ang kaibahan ng kutis mayaman at mahirap??? wala naman ah!) dami kayang mahihirap na kutis porselana!

hindi ko rin masyadong ibig yaong mga kausap na pilit ipinararamdam na mas may alam at mataas sya sa iyo… iyon bang mga nilalang na pilit humuhugot ng mga salitang pwede namang sabihin ng simple subali’t pilit nagpapakatunog dalubhasa… na kahit sa simpleng bagay na pinag-uusapan… may dala-dalang latigo para tumawag ng atensyon at pakinggan sya… sad to say na minsan ang latigong dala nya… madalas kaysa minsan marupok pala ang katapus tapusan… nasisira ang magandang usapan na nagiging parang bula sa kawalan na sa isang kisap mata… nawawala sa karimlan!

ibig ko ang isang kaibigang di mapag-kunwari iyong kung ano ka eh di iyon ka! at di ko rin gaanong layk iyong mga klase ng nilalang na sasabihin kaibigan subalit di mo baga maramdaman ang sinseridad sa oras ng inyong pag-uusap dahil ako rin ang klase ng taong napakadali mong mapaniwala (pero di naman uto-uto)… subalit matandain sa mga bagay na naikwento mo na sa akin… mahilig din ako mang- bluff pero sa nakatutuwang paraan.

ako din ang taong medyo mahilig sa food tripping… hindi na kinakailangan pang mamahalin ang lugar at pagkain paboritong paborito ko ang fried chicken, fried rice, kare-kare at spaghetti & spring rolls… kahit everyday okay lang… di ako masyadong kumakain ng fish lalo na yaong hito, tilapia, dalag at kung ano ano pang klase na di ko masyadong kilala… pero gustong-gusto ko ang galunggong, bangus at fried tuna fish!

hate ko ang makakita ng di maayos na lugar, ang ibig ko pong sabihin iyong maraming mga bagay-bagay na wala sa lugar lalo na sa receiving area ng bahay… nagkalat na dyaryo, mga kahong di nararapat nandoon, iyon bang halatang halata mong hindi nalilinisan ng mahabang panahon… kwartong kahit maganda at magara pero kung ano ano ang mga nakasabit at di naayos na sapin sa kama… bata pa lang kasi ako natuto na akong maglinis ng bahay… at di ako makatulog na marami akong mga nakikitang dapat ayusin… kaya kahit madaling araw na matulog basta matapos ko lang ang mga dapat tapusin…!

di ko rin masyadong gusto ang magkwentuhan at salitaang medyo mga bastos kung pakinggan naniniwala kasi akong ang bawat bagay ay dapat na pag-usapan sa tamang lugar, pagkakataon at mga taong kausap… umiiwas din akong makipag-usap sa mga taong kahit simpleng bagay lamang ang pinag-uusapan ay medyo uulan ng mga salitang mura na parang wala lang… kinikilabutan ako don!

medyo mababaw din ang timpi ko sa mga makukulit… madali tumaas ang presyon ng dugo ko lalo na don sa mga taong ayaw makinig… at mapilit!

ako din ang klase ng taong kapag meron kang naibigay sa akin… talagang ite-treasure ko yaon… mga bagay bagay na di mo aakalaing maitatabi ko ng mahabang panahon… kaya naman ang bahay ko ngayon ay punong punto ng kung ano anong mga token mula sa kumpanya, kaibigan, kabayan at sa mga bagong empleyado ng kumpanya heh ehehehehehehehheheh!

ang isa ko pa palang kapintasan… ewan ba kung kapintasang masasabi… ako ang klase ng taong nahihiyang humingi ng ano man… subalit sa oras na nagsalita ako kung ano man ang kelangan ko at ako’y napahindian… kahit walang kabagay bagay… nakatatak yaon sa puso ko na matagal bago mabura!

hay malapit na ang uwian… ginawa ko ito sa oras ng trabaho... kahapon at ngayon!

meron pa pong part three at sa bahay ko naman gagawin!

seven sins

1. wealth without work.
2. pleasure without conscience.
3. knowledge without character.
4. commerce without morality.
5. science without humility.
6. worship without sacrifice.
7. politics without principle.
- mahatma gandhi

a great father of ten...

ang ngalan nya ay virgilio aranuel macahilo sr. ipinangak noong 11 may 1926… isang amang hangad ay ang kapakanan ng kaniyang maybahay at sampung anak (isa na po ako doon)… sya ang aking dakilang ama! may dakilang disposisyon sa buhay hindi nagbubuhat ng kamay sa aming magkakapatid subalit kaming lahat ay lumaking mayrong takot ng paggalang sa kaniya (lalo na ang aking mga nakatatandang kapatid). hindi ko lubos na kilala ang iba pang pag-uugali ng aking ama sa kadahilanang maaga siyang binawi sa ‎amin ng Poong Maykapal, nilisan nya kami noong 8 may 1980 at ako‎’y siyam na taong gulang pa lamang ng mga panahong yaon at nais kong sariwain ang mga magagandang bagay na ipinadama niya sa akin ng personal na hindi ko napagbigyan ng pansin sa aking murang kaisipan… na ng ako‎’y nasa hustong gulang na ay aking hinahanap-hanap! gustong-gusto nyang natutulog kami pagkatapos ng pananghalian para daw madaling lumaki… na bilang isang bata ay ayaw ko at mas nais ko ang makipaglaro sa mga kapitbahay lalo na tuwing sabado at linggo, laro sa gitna ng init ng araw… habulan hanggang sa magkapawis-pawis… patintero… shatong… tapos maya-maya ay mauulinigan mo na lamang na tinatawag ang aking pangalan dahil nawala ako sa kaniyang tabi habang natutulog… sabay ggggggggggrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr na may kasamang padyak ng mabigat na paa at malalim na malalim na buntong hininga… di kami makahingi ng pera sa kaniya dahil ang pilit na ibibigay sa amin ay pagkain para daw hindi kung ano ano ang kinakain namin... gustong-gusto nya rin at love na love niyang sya ang aming personal na barbero, lalo na naming dalawang magkapatid… iyong bunso namin na sumunod sa akin, dalawang taon lamang ang aming pagitan… at gusto nyang hair do namin ay ang tuktok lang ang mayroong buhok with matching ahit na masakit iyong paligid ng aming ulo habang inaahit… laging paiyakan kapag gugupitan kaming magkapatid… dahil kahiya at dyahe sa mga klasmeyts at kalaro… pendong! Hehehe ehehehe heheheh kaya pag alam namin na medyo mahaba haba na ang buhok namin hihingi na lang kami kay nanay puring ng pampagupit sa bayan para gupit binata…! Sya ang tipo ng amang hindi bulagsak dahil di ko siya nakitang naglasing or nakipag inuman sa barkada… pero kita ko syang umiinom ng beer, isa or dalawa subalit hindi nagpapakalasing… sya’y naninigarilyo subalit hindi madalas… isa sa ayaw na ayaw kong iniuutos nya sa akin ay ang pagbili ng kaniyang sigarilyo dahil sadyang napakalayo ng tindahan at ayaw na ayaw ko ang naglalakad kahit hanggang sa ngayong nandito na ko sa gitnang silangan… ayaw ko pa ring maglakad ng malayo lalo na mayroon bitbit na plastic bag. tuwing araw ng sweldo… alam ko yaon kahit paslit pa lamang ako, dahil lagi syang may bitbit na kung ilang salop na bigas na nakalagay sa kulay brown na matigas na papel at kaunting prutas.

na miss ko ng husto ang aking ama ng ako ay malapit ng magtapos sa mababang paaralan… parang medyo nananaghili ako sa aking mga kaklase kapag kasama nila ang kanilang tatay, may sumbungan kapag merong nang-aaway sa eskwela at higit sa lahat merong kasamang maglalakad papunta sa liwasan upang mamasyal… siguro habambuhay ko nang magiging regret ang hindi ko man lamang naipadama sa tatay ko kung gaano ko sya kamahal at pinahahalagahan gaya ng gustong-gusto kong ipagkaloob kay nanay puring… siguro kung alam ko lamang na maaga syang mawawala sa aming piling… lagi na lang kaming magkatabing matutulog sa tanghali at mahilig syang yumakap sa akin habang natutulog para daw di ako makatakas… miss na miss ko po sya sa totoo lang… hindi man lamang ako nagkaroon ng pagkakataong maibili sya ng mga bagong damit at sapatos… relos at kung anong naisin nya. Kaya wala akong magawa kung hindi kapag ako ay nasa bakasyon at walang tao sa paligid… pilit kong tinitingnan na lamang ang kaniyang malaking larawan subalit alam kong kahit saan man sya naroroon batid kong maligayang maligaya sya dahil kahit lumaki kaming wala sya sa piling namin ay pilit akong hindi naging pasaway at mahal na mahal namin si nanay puring! kaya TAY san ka man po naroroon at kahit di mo na ako naririnig sa mga sumandaling ito… mahal na mahal kita at naming mga mag-kakapatid, ang tanging tanong ko lamang… kilala mo kaya kami kung sakaling dumating na ang panahong magkita-kita na tayo sa heaven! at kung sakaling oo… yayakapin kita ng mahigpit na mahigpit! - seven

a worthy instrument...

worth sharing... heto po ang isa sa mga nabasa kong artikulo mula pagkabata na naging malaking bahagi kung ano man po ang kinalalagyan ng aking pananampalataya sa Dakilang Lumikha...

Lord, make me an instrument of Thy peace;
where there is hatred, let me sow love;
where there is injury, pardon;
where there is doubt, faith;
where there is despair, hope;
where there is darkness, light;
and where there is sadness, joy.

O Divine Master,

grant that I may not so much seek to be consoled as to console;
to be understood, as to understand;
to be loved, as to love;
for it is in giving that we receive,
it is in pardoning that we are pardoned,
and it is in dying that we are born to eternal life.

st. francis of assisi - 13th century

i am me!

ako po ay si raoul valles aranuel cupino macahilo na ipininangak sa bayan ng rosario, lungsod ng kabite noong ika-labing pito ng oktubre taong isang libo siyam na raan at pitumpo habang nagpuputukan ang mga kwitis (ang kwento sa akin ni nanay puring / kaya ang sabi ng komadrona ay magiging maswerte daw ako!). ako ay namulat, lumaki, nakapag aral at nagtapos sa aming lungsod… hangad ay isang simpleng buhay at may payak na pangarap (makapag bigay ng kasiyahan at kaalwanan sa pamumuhay ng aking pamilya lalo na kay nanay puring), nagtapos ng pag-aaral noong 1991 (habang nag-aaral ay nasubukang magtrabaho sa zenco footsteps, philips at isang factory ng imported na damit – american top 40) pinalad na makapag trabaho sa gitnang silangan simula taong 1992 sa larangan ng administrasyon (hrd / personnel / employee relations / recruitment) sa lugar ng riyadh (thinet international), jeddah (bmc), yanbu (yanpet) at sa ngayon nga po ay nasa jubail industrial city (aaf / ar-razi / tasnee petrochemicals) na bumubuno na ng labing-limang taong kabuuan at halos ay kalahati na ng aking buhay (subalit maligaya at lubhang nagkaka-roon ng pagkakataong makatulong sa mga mahal ko sa buhay)… ang aking mga magulang ay sina virgilio at purificacion macahilo... sinundan ng aming bunso sa sampung magkakapatid... ang aking butihing kabiyak ay si veronica austria austriaco na nagmula sa lalawigan ng baguio at kasalukuyang naghihintay na biyayaan ng isang supling upang maipamana ang aking kabaitan… (heheh hehehe hehhehe, hayaan nyo na ko… blog ko ito, hehehe joke lang po)… marami pa pong karugtong (mababasa po ninyo once na ako po ay nagkaroon ng sapat na halaga upang magkaroon ng sariling linya www sa aking tinitirahan… at dahil ayaw ko pong mapabilang sa buwanang unang sampu sa pag-gamit ng www sa aming opisina… hehehe ehheheeh heheehhehe hehehhehe

time for everything...

*to every thing there is a season, and a time to every purpose under the heaven * A time to be born, and a time to die; a time to plant, and a time to pluck up that which is planted * A time to kill, and a time to heal; a time to break down, and a time to build up * A time to weep, and a time to laugh; a time to mourn, and a time to dance * A time to cast away stones, and a time to gather stones together; a time to embrace, and a time to refrain from embracing * A time to get, and a time to lose; a time to keep, and a time to cast away * A time to rend, and a time to sew; a time to keep silence, and a time to speak * A time to love, and a time to hate; a time of war, and a time of peace * - ecclesiastes 3:1-8

test

test lang po!